نوکاردیوزیس نوعی بیماری است که توسط باکتری نوکاردیا که ساکن آب و خاک هستند، ایجاد می شود و می تواند ریه ها، مغز و پوست را تحت تاثیر قرار دهد. نوکاردیا ها باکتریهای گرم مثبت و از خانواده اکینوباکتر هستند که به شکل استوانه ای مشاهده میشوند، این باکتری ها کاتالاز مثبت، تا حدودی اسید فست و به شدت هوازی هستند.
نوكارديوز يك بيماري حاد یا مزمن عفوني است كه در فرم هاي پوستي، ريوی و منتشر ديده مي شود. نوكارديوز پوستي اوليه به شکل عفونت پوستي (سلوليت يا آبسه)، عفونت لنفاوي (sporotrichoid nocardiosis) يا عفونت زير جلدي (actinomycetoma) ظاهر مي شود. نوكارديوز ریوی عامل ایجاد پنومونيت حاد يا مزمن است كه معمولا در ميزبانان مبتلا به بیماری های نقص ايمني دیده میشود، نووکاردیوز منتشر میتواند چندین عضو بدن را درگیر کند و منجر به ایجاد ضایعات در مغز یا مننژیت میشود.
علائم بالینی:
علائم بالینی در نوع ریوی بیماری شدیدتر است و شامل موارد زیر هستند:
- تب
- تعریق
- سرفه
- بی اشتهایی
- کاهش وزن
- تنگی نفس
- درد قفسه سینه
شایع ترین نشانه های نوكاردیوز پوستی، آبسه های پوستی در دستها، سینه یا کمر است. تب نیز در برخی موارد دیده میشود.
در افراد مبتلا به بیماری نقص ایمنی، نوکاردیا ممکن است از طریق خون منتشر شده و سبب عفونت ریوی مهاجم شده و چشم ها، مغز، قلب، کلیه ها و غدد لنفاوی را درگیر کند. در صورت درگیری مغز علائمی مانند سر درد، از دست دادن تعادل، حساسیت به نور یا صدا، گیجی و تشنج به وجود می آید.
تشخیص:
نمونه برداری از بافت آسیب دیده و رنگ آمیزی گرم از مناسب ترین روشهای تشخیص این باکتری می باشد و برای تشخیص صحیح گونه باکتری انجام PCR توصیه میشود.
در شبکه آزمایشگاهی رصد این آزمایش به روش PCR انجام میشود.
درمان:
تجویز آنتی بیوتیک ها به مدت شش ماه اغلب برای درمان توصیه میشود. کوتریموکسازول، سولفانامیدها، اریترومایسین و آمپی سیلین داروهای انتخابی برای درمان هستند. در برخی موارد نیاز به انجام درناژ آبسه است.
منابع: