این یک آزمایش برای بررسی وجود میکروب یا باکتری در ادرار است که می تواند باعث عفونت دستگاه ادراری (UTI) شود.
دستگاه ادراری شامل کلیه ها، مثانه و لوله هایی است که ادرار را حمل می کند.
آزمایش کشت ادرار چه موقع درخواست داده می شود؟
هنگامی که علائم و نشانه های عفونت ادراری (UTI) وجود دارد و یا نتایج آنالیز ادرار نشان می دهد که ممکن است فرد دچار UTI باشد، کشت ادرار تجویز می شود.
برخی از علائم و نشانه های عفونت ادراری شامل موارد زیر است:
- تمایل شدید و مکرر به دفع ادرار
- درد و / یا احساس سوزش هنگام ادرار کردن
- ادرار کدر و بوی بد
- درد پایین کمر
همچنین ممکن است در پایین شکم احساس فشار داشته باشید و مقدار کمی خون در ادرار داشته باشید. اگر عفونت ادراری شدیدتر باشد و یا به کلیه ها سرایت کرده باشد، ممکن است باعث درد پهلو، تب شدید، لرز ، حالت تهوع یا استفراغ شود.
بعضی اوقات، ممکن است آنتی بیوتیک بدون نیاز به کشت ادرار برای زنان جوان با علائم و نشانه های عفونت ادراری و عفونت مجاری ادراری تحتانی بدون عارضه، تجویز شود.
به زنان باردار بدون هیچ علامتی توصیه می شود در اوایل بارداری یا در اولین ویزیت قبل از تولد از نظر باکتری در ادرار با کشت ادرار غربالگری شوند.
آمادگی برای آزمایش کشت ادرار
قبل از آزمایش حداقل یک ساعت ادرار نکنید و 15-20 دقیقه قبل از جمع آوری نمونه یک لیوان آب بنوشید. این به شما اطمینان می دهد که می توانید ادرار کافی برای آزمایش تولید کنید. مصرف آنتی بیوتیک ها ممکن است بر نتایج آزمایش ادرار تأثیر بگذارد. اگر اخیراً آنتی بیوتیک مصرف کرده اید، به پزشک خود اطلاع دهید.
نمونه گیری:
برای نمونه گیری دست هایتان را بشویید. با یک پد تمیز کننده یا آب ناحیه دفع ادرار را بشویید. اجازه دهید کمی از ادرار از بدنتان خارج شود سپس آن را متوقف کنید. بلافاصله در ظرف مخصوص نمونه گیری جریان میانی ادرارتان را جمع آوری کنید. اطمینان حاصل کنید که ظرف به پوست شما برخورد نمی کند. دوباره دستان خود را بشویید و ظرف را به آزمایشگاه تحویل دهید.
روش انجام آزمایش:
برای کشت ادرار، نمونه کوچکی از ادرار بر روی یک یا چند صفحه آگار قرار می گیرد و در دمای بدن انکوبه می شود. هر باکتری یا مخمری که در نمونه ادرار وجود داشته باشد طی 24 تا 48 ساعت آینده رشد می کند.
یک متخصص آزمایشگاهی کلنی های موجود در صفحه آگار را مورد بررسی قرار می دهد، تعداد کل را شمارش می کند و تعداد انواع آنها را تعیین می کند. اندازه، شکل و رنگ این کلنی ها به شناسایی باکتری های موجود کمک می کند و تعداد کلنی ها مقدار باکتری های موجود در نمونه ادرار را نشان می دهد. این مقدار می تواند بین سطح طبیعی باکتری و عفونت تفاوت بگذارد.
در حالت ایده آل، اگر یک نمونه ادرار تمیز مناسب برای آزمایش جمع آوری شود، فقط باکتری های عامل UTI وجود دارند. رایج ترین چیزی که باعث UTI می شود E-coli است - باکتری هایی که در روده زندگی می کنند.
گاهی اوقات، بیش از یک نوع باکتری وجود دارد. این ممکن است به دلیل عفونت باشد، با این حال، احتمال بیشتر به دلیل آلودگی های پوستی، واژن یا مدفوع در هنگام جمع آوری نمونه ادرار است.
تکنیسن آزمایشگاه برای شناسایی نوع باکتری ها یا سایر میکروب ها آزمایش حساسیت را انجام می دهد تا مشخص شود کدام آنتی بیوتیک به احتمال زیاد عفونت را درمان می کند.
اگر بعد از 24 تا 48 ساعت رشدخاصی روی محیط آگار وجود نداشته باشد، کشت ادرار منفی در نظر گرفته می شود و این نشان می دهد که عفونت وجود ندارد.
اگر عفونت ادرار درمان نشود چه اتفاقی می افتد؟
اگر عفونت ادرار درمان نشود، می تواند از دستگاه ادراری تحتانی به دستگاه ادراری فوقانی منتقل شود و کلیه ها را آلوده کرده و احتمالاً به جریان خون گسترش یابد، باعث سپتی سمی و سپسیس، یک بیماری جدی و بالقوه تهدید کننده زندگی شود. علائم و نشانه های سپتی سمی شامل تب، لرز، افزایش تعداد گلبول های سفید خون و خستگی است. اگر پزشک به سپتی سمی مشکوک شود، معمولاً کشت خون و همچنین آزمایش های دیگر را درخواست می دهد و بر این اساس آنتی بیوتیک تجویز می کند.
چه چیزی فرد را در معرض خطر عفونت های مکرر مجاری ادراری قرار می دهد؟
عوامل بسیار متنوعی وجود دارد که فرد را مستعد ابتلا به عفونت ادراری می کند. عفونت ادراری به دلیل تفاوت در دستگاه تناسلی و دستگاه ادراری در دختران و زنان بیشتر از پسران و مردان است. برخی از نوزادان و کودکان خردسال دارای ناهنجاری های دستگاه ادراری هستند که با آنها متولد می شوند =که خطر ابتلا به عفونت ادراری را افزایش می دهد. در بزرگسالان، مقاربت جنسی، دیابت، بارداری، کنترل ضعیف مثانه، سنگ کلیه و تومورها نمونه هایی از عواملی هستند که خطر عفونت ادراری را افزایش می دهند.
منابع: